نپرس چرا سیگار میکشی ، بپرس چی میکشی که انقدر سیگار میکشی !!!
::
::
در سینه ام زخم های عمیقی هست ؛ انگار کسی مرا با زیر سیاری اشتباه گرفته …
::
::
عشق مثله سیگار میمونه ، اگه خاموش بشه میتونی دوباره روشنش کنی اما هیچ وقت دیگه اون مزه ی اول رو نداره …
::
::
این خاکستر که می بینی خاکستر سیگار نیست ، خاطرات منند که هر شب با خودم دود می شوند …
::
::
دختر کبریت فروش را یادت هست ؟
او کبریت را پشت به پشت روشن میکرد ، من اما سیگارم را …
من و او هر دو دنبال خاطره هاییم …
او از سردی هوا مرد اما من طولی نمیکشد … نگران نباش ؛ همه وجودم سردی هوای توست !
::
::
تو که نیستی انگار دنیا نیست …
هیچ چیز و هیچکس با من راه نمی آید در نبودت ! نه دلم و نه نفسهایم …
این جور وقت ها فقط چشمانم خوب اشک میریزند و سیگار هایم قشنگ دود میکنند …
::
::
خیالت تحقق می یابد با کمی تنهایی و پاکتی سیگار …
::
::
من و سیگار درد مشترکیم …
از هردویمان کسی خوب کام گرفت و بعد زیر پا له کرد درست زمانیکه به آخر رسیدیم !
::
::
سیگار تلقینی برای آرامش نیست
تسکینی برای درد هم نیست
فقط تنبیهیست برای من تا دیگر نخواهمت !!!
::
::
خاکستر سیگارم را به تو ترجیح دادم چون که او تنها حنجره ام را به آتش کشید و تو وجودم را …
::
::
کاش انتظار به اندازه کشیدن یک نخ سیگار بود !
::
::
بعضی‌ آدما با چشاشون گریه نمیکنن ، پا میشن یه سیگار بر میدارن و میرن تو بالکن …
::
::
تکلیف گفتنی ها که معلوم است …
زحمت نگفتنی ها هم می افتد بر گردن سیگار …
::
::
فقط دلم میخواست تو دوستم داشته باشی حتی به اندازه ی کشیدن یک نخ سیگار !
::
::
آدم برفی هم گفت : تو به جای هویج برایم سیگار بگذار ، خودم از پس بهار بر می آیم !
::
::
یک نخ آرامش دود میکنم به یاد ناآرامی هایی که از سر و کول دیروزم بالا رفته اند …
یک نخ تنهایی به یاد تمام دل مشغولی هایم …
یک نخ سکوت به یاد حرفهایی که همیشه قورت داده ام …
یک نخ بغض به یاد تمام اشک های نریخته …
کمی زمان لطفا ، به اندازه یک نخ دیگر ، به اندازه قدم های کوتاه عقربه …
یک نخ بیشتر تا مرگ این پاکت نمانده !
::
::
نمی دانم عمر من زود به پایان می رسد یا این سیگار …
آتشش که زدم با خودم عهد کردم که آتش دلم را قبل از آتش سیگارم خاموش کنم …
::
::
میگن سیگار به آدم آرامش میده !
کاش یکی پیدا میشد بتونه قد یه نخ سیگار باشه …
::
::
درد مرد را یا مرد می فهمد یا دود سیگار …
::
::
تنها سیگارم غم مرا میفهمد ؛ همپای من میسوزد و دم نمیزند …
::
::
یک کام ، یک نخ ، یک پاکت ، یک جوانی ، یک عمر …
این تاوان سنگین اشتباه من است !
::
::
دیگری مرا سوزاند و من سیگار را …
::
::
این سیگار که در دست من است می سوزد و صدایش در نمی آید ؛ درست مثل خود من …
::
::
برای سفر به گذشته نیازی به ماشین زمان ندارم …
منِ خسته با یک نخ سیگار و چند پک عمیق ، هر روز به گذشته سفر میکنم !
::
::
از آن سیگارهای روی لبت هم برایت کمتر بودم که توانستی به این راحتی ترکم کنی !

                                                       آنقدر برای تو بوده ام...

                                                               که دیگر...

                                                    من برایم غریبه است...!

                                               اینگونه است وقتی که میروی...

                                                              میمیرم...

                                             چون نه تورا دارم نه خودم را...!!

                                                                        _{آرزوهــایــم به درکــ ،}

                                                                   _{اصــلا رویــاهــایــم هــم ،}

                                                                      _{حـــتــی آیــنــده ام ،}

                                           _{مــگــر چــه فــرقــی مــی کــنــد؟!}

                                                                  _{بــهــشــت یــا جــهــنــم ،}

                                                                    _{شــاد یــا غــمــگیــن ،}

                                                   _{دنــیــای بــی تــو ،}

_{وقتـــی نخـــواستنـت...}

_{آروم بـکــش کـنـــــار...!}

_{غــــم انـگیـــــز اسـت اگـــر تـــو را نـخـــواهـــد؛}

_{مســـخـره اســت اگـــر نفهمــــی؛}

_{احــمقـــانـــه اســت اگــــر اصــرار کـنـــی ....}

                                                 حواسَتـْـ بــِہ دِلَـتــْ باشَـد

                                                   آטּ را هَر جایــے نَگُذار ...

                                                 ایـטּ روزهـا دِلـْ را مـیدُزدَنـْد

                                             بَعد کــِہ بــِہ دَردِشاטּ نَخُوردے

                                               جاے صَنـْدوقِ پُسـتــْ آטּ را

                                            دَر سَطـْلِ آشـْغالـ میــے اَنـْدازَنـْد

                                    وَ تو خوبـْـ میدانــے دِلــے کــِہ الـْمثنــے شُد

                                                   دیگر دلـْ نمــے شود

حالا کــــــــه رفــــــــته ای

دلم بـــــــــرای تو

بیشـــــــــتر از خودم میســــــــوزد

فکــــــــــر میکنی

کســـــــــی به اندازه مــــــــن

دوســـــــــتت خواهد داشــــــــــت . . . ؟!

                                     ♥لُـغـت نـآمـہ هـآے בنیـآ رآ بـآیـב آتـش زב ...

                                           جـلوے وآژه ے نبـودט نوشـتـہ انـב :

                                           "عـבمـ حـضور شخصے یـآ چیـزے "

                                                             هـمـیــט !

                                                     چــقـבر نَبـوבט تــو رآ

                                                  سـآבه فَرض مـے ڪنـنـב

                                                    در آغوشم ڪﮧ مے گیرے ،

                                                        آنقدر آرام مے شوم

                                                        ڪﮧ یادم مے رود

                                                       باید نفس بڪشم !

                                                     بآورتـــ بِشَود یآ نـﮧ 

                                      روزﮮ مـﮯ رسُد کـﮧ دِلَتــ برآﮮ هیچ کَس؛  

                                         بـﮧ اَندآزه ﮮ مَـטּ تَنگــ نَـפֿوآهَد شُد 

                                                     برآی نِگآه کَردَنمـــ

                                                        כֿـَندیدنمـــ  

                                                       اَذیتـــ کردَنمــــ 

                                      برآی تَمآم لَحظآتـﮯ کـﮧ دَر کـ ـنارَم دآشتی 

                                                  روزﮮ خوآهد رسید کـﮧ

                                       در حَسرَت تِکرآر دوبآره مَـטּ خوآهـﮯ بود  

                        می دآنم روزﮮ کـﮧ نبآشَم "هیچکَس تکرآر مـטּ نخوآهد شُد